มทส. ร่วมแต่งผ้าไทยรดน้ำขอพรวันสงกรานต์ สืบสานประเพณีไทย

สโมสรเทคโนโลยีสุรนารี ร่วมกับ ศูนย์บรรณสารและสื่อการศึกษา มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี (มทส.) จัดกิจกรรมสืบสาน  “งานประเพณีสงกรานต์ 2561”  โดยมี ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.วีรชัย อาจหาญ นายกสโมสรเทคโนโลยีสุรนารี ได้นำคณะผู้บริหาร คณาจารย์ บุคลากร และนักศึกษา รดน้ำขอพรจาก รองศาสตราจารย์ ดร.วีระพงษ์ แพสุวรรณ อธิการบดี มทส. ในการนี้ บุคลากรและนักศึกษาของมหาวิทยาลัย ต่างพร้อมใจแต่งกายด้วยผ้าไทยรวมกิจกรรมอย่างพร้อมเพรียง เพื่อส่งเสริมอนุรักษ์ สืบสานงานประเพณีของไทย และเสริมสิริมงคลชีวิต ทั้งนี้ กิจกรรมภายในงานยังประกอบไปด้วย การประกวดเทพีสงกรานต์ และร่วมรับประทานอาหารจากซุ้มของหน่วยงานต่าง ๆ ภายในมหาวิทยาลัย กว่า 30 หน่วยงาน เมื่อวันที่ 9 เมษายน 2561   ณ อาคารสุรพัฒน์ 2

 ในโอกาสนี้ อธิการบดี มทส. ได้กล่าวอำนวยพรเนื่องในโอกาสวันขึ้นปีใหม่แก่บุคลากรและนักศึกษา  โดยยกหลักธรรมะจากหนังสือ “คู่มือชีวิต”  ของท่านสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป. ปยุตโต) ว่าด้วยความสุขของปุถุชนและหนทางปฎิบัติเพื่อให้ได้มาซึ่งความสุขในการดำเนินชีวิตให้ถูกต้องตามครรลองคลองธรรม ด้วยความสุข 5 ขั้น คือ 

ขั้นที่ 1 คือ ความสุขจากการได้มาซึ่งวัตถุหรือการเสพวัตถุภายนอก ที่นำมาปรนเปรอ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ข้อนี้เป็นความสุขสามัญที่ทุกคนในโลกปรารถนากันมาก แต่พระพุทธเจ้าท่านสอนไว้ว่าเราควรเสพอย่างมีสติ เพราะมันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง สิ่งที่คนเราพยายามกันมากก็คือ การพัฒนาความสามารถที่จะหาสิ่งเสพมาบำเรอความสุข แต่อีกด้านหนึ่งของชีวิตที่ลืมไป คือการพัฒนาความสามารถที่จะมีความสุข ยิ่งอยู่ไปนานๆ สุดท้ายแล้วท่านจะไม่มีความสุขเหลืออยู่เลย สูญเสียอิสรภาพและการบริหารความสุขในที่สุด เราจึงต้องพัฒนาตัวเองให้มีความสามารถในการพัฒนาให้มีความสุข พระพุทธเจ้าท่านบอกไว้ว่า ทำอย่างไรเราจะมีความสุขได้ง่าย ฝึกฝนตัวเอง อย่าให้ความสุขต้องขึ้นกับวัตถุมากเกินไป การรักษาศีล 5 เป็นตัวอย่างของวิธีฝึกและสอนเราว่า ให้เราเบียดเบียนผู้อื่นให้น้อยลง ถ้าเพิ่มมาอีก 3 ข้อ ก็เป็นศีล 8 ซึ่งสอนว่า ความสุขของเราไม่ต้องพึ่งการบำรุงบำเรอทางกายด้วยวัตถุ ถ้าทำได้แล้ว เราจะรู้ว่าความสุขที่แท้จริงที่เรามีมันพอดีพอควรหรือยัง แบบไม่บีบตัวเองและไม่เบียดเบียนผู้อื่นมากมายนัก อยากให้ท่องคำนี้ไว้นะครับ “ความสุขที่ท่านมี เมื่อมีก็ดี ไม่มีก็ได้” และสุดท้ายอยากให้พัฒนาขึ้นไปถึงขั้น "มีก็ได้ ไม่มีก็ดี"

ขั้นที่ 2 คือ ความสุขจากการเจริญคุณธรรม มีเมตตากรุณา ครูบาอาจารย์คงสัมผัสความสุขจากการให้แก่ศิษย์ พ่อแม่มีความสุขเมื่อให้แก่ลูก ความสุขประเภทนี้คือความสุขเมื่อเห็นผู้อื่นมีความสุข ความสุขจากการให้ นับเป็นความสุขที่โอ่โถง กว้างขวาง และสูงส่งด้วยประการทั้งปวง นอกจากนี้ การบำเพ็ญตนและการเจริญในคุณธรรมที่พัฒนาขึ้นมาในใจ เช่น เมตตากรุณา ศรัทธา ก็ทำให้เรามีความสุขจากการให้ด้วยเช่นกัน

ขั้นที่ 3 คือ ความสุขเกิดจากการดำเนินชีวิตที่ถูกต้อง และสอดคล้องกับความเป็นจริงของธรรมชาติ ไม่หลงอยู่ในโลกของสมมติ ที่ผ่านมานั้นเราอยู่ในโลกของสมมติมาก และบางทีเราก็หลงไปกับความสุขในโลกของสมมตินั้น อยู่ด้วยความหวัง สุขจากสิ่งที่ไม่จีรังยั่งยืน

ขั้นที่ 4 คือ ความสุขจากความสามารถปรุงแต่งให้จิตมีความสุข คนเรานี้มีความสามารถในการปรุงแต่ง ปรุงแต่งทุกข์ก็ได้ ปรุงแต่งสุขก็ได้ ที่สำคัญก็คือในใจของเราเอง พระพุทธเจ้าทรงสอนให้เรารู้จักใช้ความสามารถในการปรุงแต่ง แทนที่จะปรุงทุกข์ ก็ปรุงสุขเสีย เก็บเอาแต่อารมณ์ที่ดีมาปรุงแต่งใจให้สบาย มีความเบิกบาน และโปร่งเบาในจิตใจ

ขั้นที่ 5 คือ ถือเป็นความสุขขั้นสุด คือ ความสุขเหนือการปรุงแต่ง คราวนี้ไม่ต้องปรุงแต่ง คือสุขด้วยปัญญา ที่รู้เท่าทันความจริงของโลก เข้าถึง เข้าใจโลก และใช้ชีวิตตามเป็นจริงด้วยปัญญา เห็นแจ้ง ทำให้วางจิตวางใจลง โปร่งเบา เบิกบานกับทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นความสุขเต็มอิ่มอยู่ข้างใน ไม่ต้องค้นหาจากภายนอก เป็นสุขเหนือการปรุงแต่งทั้งมวล รู้แจ้ง เห็นจริง คนที่พัฒนาความสุขมาถึงขึ้นสุดท้ายแล้วนี้ เป็นผู้พร้อมที่จะเสวยความสุขทุกอย่างในประเภท 4, 3, 2 และ 1 ที่ผมได้กล่าวมาแล้ว เราก็จะรู้จักความสุขในการดำเนินชีวิตมากยิ่ง ๆ ขึ้นไปอีก